در اواسط قرن دوم هجری که فضای نسبتا مناسبی برای گسترش معارف اسلامی، از جمله فقه به‌وجود آمده بود، پیروان مکتب اهل‌بیت به امامان معصوم(ع) مراجعه می‌کردند و معارف اسلامی را در همه زمینه‌ها از آنان فرا می‌گرفتند. ولی پیروان مکتب خلفا، قرآن و سنت را برای استنباط احکام کافی نمی‌دیدند؛ بنابراین به منابع جدیدی همچون قیاس، استحسان، رأی، اجتهاد، مصالح مرسله، سد ذرایع و... روی آوردند که البته بسیاری از این دریافت‌های فقهی مکتب خلفا نسبتی با فقه پیروان مکتب اهل‌بیت(ع) نداشت. در این کتاب برآنیم تا ویژگی‌های مکتب فقهی اهل‌‌بیت(ع) را بررسی کنیم و اشاراتی نیز به ویژگی‌های فقهی مکتب اهل‌سنت داشته باشیم، تا در سایه این بحث‌ها امتیاز فقه شیعه از دیگر مذاهب و فرقه‌های اسلامی شناخته شود.